Πάει καιρός που είχα να δημοσιεύσω κάτι στο μπλογκ. Τέσσερα χρόνια. Το μπλογκ αυτό το ξεκίνησα επειδή ήθελα να κοινωνήσω κείμενα και ποιήματα που μου αρέσουν αλλά και για να δημοσιεύσω δικές μου δημιουργίες. Δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα (ούτε με νοιάζει) να γίνει το μπλογκ πολύ γνωστό, κυρίως γράφω για προσωπική ικανοποίηση.
Από τότε που ξεκίνησα το μπλογκ μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Άλλα μυαλά είχαμε τότε και άλλα τώρα. Μερικοί βέβαια εξακολουθούν να έχουν τα ίδια. Τέλοσπάντων. Κάτι που με κινητοποίησε τελευταία ώστε να αρχίσω να γράφω ξανά ήταν το εξής. Η έλλειψη ενδιαφέροντος. Και εξηγούμαι. Η έλλειψη ενδιαφέροντος για το οτιδήποτε. Ανθρώπινες σχέσεις, δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου, αδιαφορία για το μέλλον και άλλα τέτοια ωραία. Δεν θα έλεγα ότι έχω κατάθλιψη. Κάθε άλλο. Ίσα ίσα. Και θα το αιτιολογήσω.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο άφησα την καλύτερη πόλη του κόσμου (Αθήνα) και μετακόμισα στην Κρακοβία. Είχα έρθει για Εράσμους εδώ το 2009 και τότε γνώρισα την κοπέλα μου, με την οποία πλέον συζούμε. Λόγω της αδιέξοδης κατάστασης στη χώρα μας αποφάσισα να την κοπανήσω. Δε θα συμφωνούσα ότι δραπέτευσα καθώς ούτε εδώ η ζωή μου είναι πιο εύκολη. Ο κύριος λόγος που με οδήγησε σ'αυτή την απόφαση ήταν η αδράνεια και η απραξία. Τα χρόνια περνάνε και αν δεν κάνεις κάτι ο χρόνος σου χάνεται. Κι είναι καλύτερα να πεθαίνεις από το να χάνεις ανούσια τον χρόνο σου. Πήρα λοιπόν την απόφαση να φύγω. Πήρα την απόφαση έχοντας πάει σε αρκετές πορείες, έχοντας φάει βροχές και κρύα, βλέποντας συνεχώς τις ίδιες φάτσες στο δρόμο. Πεποίθησή μου είναι πως όταν βλέπεις ένα καράβι να βουλιάζει και το πλήρωμα προσποιείται ότι δεν τρέχει τίποτα καλό είναι να την κάνεις με ελαφρά.
Κάποιοι με κατηγόρησαν ότι τα παρατάω και δεν κάθομαι να παλέψω. Έπειτα από διάφορες κινητοποιήσεις στις οποίες συμμετείχα, έπειτα από πολλές συζητήσεις με φίλους, γνωστούς και άγνωστους κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι. Ο εγωισμός μου έπαιξε επίσης ένα μεγάλο ρόλο στο να πάρω αυτή την απόφαση. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό και κυρίως να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες. Εμπειρίες που δεν θα αποκτούσα με το να κάθομαι στο πατρικό μου και να προσπαθώ να βρω δουλειά (εδώ γελάμε).
Έβγαλα λοιπόν τα εισιτήρια για Κρακοβία. Μετά έπρεπε να το πω στον πατέρα μου. Του είχα πει και νωρίτερα ότι είχα αποφασίσει να φύγω και δεν έλεγε να το δεχτεί. Παρά μου έλεγε να στείλω το βιογραφικό μου σε διάφορες τράπεζες και υπηρεσίες. Ξέρεις, απ'αυτές που δε σου στέλνουν ούτε αρνητική απάντηση. Μετά ακολούθησε το "τι θα κάνεις εκεί πάνω, εκεί δεν έχει τίποτα" και άλλα τέτοια ωραία. Την ίδια στάση κράτησαν και πολλοί από τους φίλους μου. Σε γενικές γραμμές η απόφαση που πήρα ήταν αντικείμενο κάποιου σχετικού χλευασμού. Δεν παρέκκλινα όμως, επειδή στηρίζω τις αποφάσεις μου και τουλάχιστον κοιτάω να τις φέρω εις πέρας. Η πείρα μας έχει δείξει ότι αν παρατάς μισοτελειωμένο αυτό που κάνεις δεν καταλήγεις πουθενά.
Μάζεψα λοιπόν τα μπαγκάζια μου και πέταξα για Κρακοβία. Τα υπόλοιπα σε επόμενη ανάρτηση.
Από τότε που ξεκίνησα το μπλογκ μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Άλλα μυαλά είχαμε τότε και άλλα τώρα. Μερικοί βέβαια εξακολουθούν να έχουν τα ίδια. Τέλοσπάντων. Κάτι που με κινητοποίησε τελευταία ώστε να αρχίσω να γράφω ξανά ήταν το εξής. Η έλλειψη ενδιαφέροντος. Και εξηγούμαι. Η έλλειψη ενδιαφέροντος για το οτιδήποτε. Ανθρώπινες σχέσεις, δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου, αδιαφορία για το μέλλον και άλλα τέτοια ωραία. Δεν θα έλεγα ότι έχω κατάθλιψη. Κάθε άλλο. Ίσα ίσα. Και θα το αιτιολογήσω.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο άφησα την καλύτερη πόλη του κόσμου (Αθήνα) και μετακόμισα στην Κρακοβία. Είχα έρθει για Εράσμους εδώ το 2009 και τότε γνώρισα την κοπέλα μου, με την οποία πλέον συζούμε. Λόγω της αδιέξοδης κατάστασης στη χώρα μας αποφάσισα να την κοπανήσω. Δε θα συμφωνούσα ότι δραπέτευσα καθώς ούτε εδώ η ζωή μου είναι πιο εύκολη. Ο κύριος λόγος που με οδήγησε σ'αυτή την απόφαση ήταν η αδράνεια και η απραξία. Τα χρόνια περνάνε και αν δεν κάνεις κάτι ο χρόνος σου χάνεται. Κι είναι καλύτερα να πεθαίνεις από το να χάνεις ανούσια τον χρόνο σου. Πήρα λοιπόν την απόφαση να φύγω. Πήρα την απόφαση έχοντας πάει σε αρκετές πορείες, έχοντας φάει βροχές και κρύα, βλέποντας συνεχώς τις ίδιες φάτσες στο δρόμο. Πεποίθησή μου είναι πως όταν βλέπεις ένα καράβι να βουλιάζει και το πλήρωμα προσποιείται ότι δεν τρέχει τίποτα καλό είναι να την κάνεις με ελαφρά.
Κάποιοι με κατηγόρησαν ότι τα παρατάω και δεν κάθομαι να παλέψω. Έπειτα από διάφορες κινητοποιήσεις στις οποίες συμμετείχα, έπειτα από πολλές συζητήσεις με φίλους, γνωστούς και άγνωστους κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι. Ο εγωισμός μου έπαιξε επίσης ένα μεγάλο ρόλο στο να πάρω αυτή την απόφαση. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό και κυρίως να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες. Εμπειρίες που δεν θα αποκτούσα με το να κάθομαι στο πατρικό μου και να προσπαθώ να βρω δουλειά (εδώ γελάμε).
Έβγαλα λοιπόν τα εισιτήρια για Κρακοβία. Μετά έπρεπε να το πω στον πατέρα μου. Του είχα πει και νωρίτερα ότι είχα αποφασίσει να φύγω και δεν έλεγε να το δεχτεί. Παρά μου έλεγε να στείλω το βιογραφικό μου σε διάφορες τράπεζες και υπηρεσίες. Ξέρεις, απ'αυτές που δε σου στέλνουν ούτε αρνητική απάντηση. Μετά ακολούθησε το "τι θα κάνεις εκεί πάνω, εκεί δεν έχει τίποτα" και άλλα τέτοια ωραία. Την ίδια στάση κράτησαν και πολλοί από τους φίλους μου. Σε γενικές γραμμές η απόφαση που πήρα ήταν αντικείμενο κάποιου σχετικού χλευασμού. Δεν παρέκκλινα όμως, επειδή στηρίζω τις αποφάσεις μου και τουλάχιστον κοιτάω να τις φέρω εις πέρας. Η πείρα μας έχει δείξει ότι αν παρατάς μισοτελειωμένο αυτό που κάνεις δεν καταλήγεις πουθενά.
Μάζεψα λοιπόν τα μπαγκάζια μου και πέταξα για Κρακοβία. Τα υπόλοιπα σε επόμενη ανάρτηση.
