Μετρό Θεσσαλονίκης

 Λένε πως πρέπει να γράψεις όταν έχεις κάτι να πεις. Τι συμβαίνει όμως όταν όλα κυλάνε τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις καν να σκεφτείς; Ποτέ δεν ήμουν ομιλητικός ή αυτός που στην παρέα θα μιλάει και οι άλλοι θα ακούνε με προσοχή. Αν είχα κάτι να πω, θα το έλεγα. Περισσότερο μου αρέσει να παρατηρώ και να ακούω. Τα τελευταία χρόνια, με το ρυθμό που έχει πάρει η ζωή και με όλο και λιγότερες ευκαιρίες για συναναστροφή με άτομα πέραν του οικογενειακού ή επαγγελματικού περιβάλλοντος νιώθω να χάνομαι όλο και περισσότερο. Οι ψηφιακές συνομιλίες με φίλους που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά είναι ανεπαρκής. Κάτι σαν την μεθαδόνη για τον λάτρη της ζουζούς. Όσο και να απαλύνει τα συμπτώματα της στέρησης, δεν είναι το ίδιο με την αληθινή, δια ζώσης, ανθρώπινη επαφή. Και αν τύχει να ακούσω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση και θέλω να πω κάτι, οι λέξεις φτάνουν στο στόμα μου αλλά το μυαλό έχει άλλη άποψη. Αλλάζω άποψη και κρατάω τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου.Γυρνάω στην οθόνη του υπολογιστή μου και κάνω ότι δουλεύω. Ίσως να μιλήσω όταν κάποιος μου απευθύνει το λόγο. Ακόμα και τότε, θα σκεφτώ πριν πω κάτι. Γιατί αν δεν σκεφτώ και μιλήσω ίσως να πω κάτι που θα το μετανιώσω. Ίσως να φανερώσω πως αισθάνομαι. Ποτέ μην τους αφήσεις να ξέρουν πως αισθάνεσαι. Θα το χρησιμοποιήσουν εναντίον σου. Ίσως να σε ψυχολογήσουν για να σε χειραγωγήσουν αργότερα. Κράτα μονίμως κολλημένο στο πρόσωπό σου ένα αρχαϊκό μειδίαμα. Καλύτερα να σε περάσουν για αφελή παρα για κάποιον οργισμένο και συγκεντρωμένο που είναι προσηλωμένος στο σκοπό του. Όποιος κι αν είναι ο σκοπός. Άσε τον εχθρό να νομίζει ότι έχει να κάνει με κάποιον υποδεέστερο. Δεν θα ξέρουν από που τους βρήκε.