ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ - ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ"

Χαίρετε. Παρακάτω ακολουθεί ένα άρθρο από το περιοδικό "Υποβρύχιο". Τέσσερις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων. Τεσσάρων πραγματικών ονειρευτών της μερας.

Της Αντιγόνης Μιχοπούλου

Το θάρρος κάνει τη διαφορά

Η καθημερινότητα μας προσφέρει μια σιγουριά η οποία μεταμορφώνεται σε φυλακή. Στο κελί της ρουτίνας σου έχεις την ψευδαίσθηση ότι απ’ έξω καραδοκούν θηρία που περιμένουν πότε θα απαρνηθείς τη σιγουριά σου για να σε κατασπαράξουν. Αυτό αποκόμισα από του «διαφορετικούς» ανθρώπους που μίλησα ώστε να γράψω για το τεύχος διαφορετικότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν, και είναι αρτιμελείς παρόλο που με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να παρομοιάσουν με θηρία τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν όταν πήραν την απόφαση να ρίξουν μια γροθιά στη σιγουριά τους και να ασχοληθούν με κάτι που εμάς μας έκανε να τους βαφτίσουμε διαφορετικούς.

Χωρίς ρολόι

Ποια άλλη θα μπορούσε να είναι η πρώτη ερώτηση στο κυρ-Μιχάλη τον ψαρά. Αν έχει ρολόι. Το έχει πετάξει από πάνω του εδώ και 12 χρόνια. Τότε δηλαδή, που αποφάσισε να πάει να ζήσει σε μια βραχονησίδα κοντά στην Κάλυμνο με την γυναικά του.
Ο Μιχάλης Λαμπρόπουλοςήταν ναυτικός και στα 50 του αποφάσισε να σκίσει το δελτίο του και να μην ξαναταξιδέψει. Γύρισε στο νησί του κι εκεί γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του την 45χρονη Αντριάνα. Είναι Ιταλίδα οικονομολόγος και τότε εργαζόταν σε πολυεθνική εταιρεία κι είχε έρθει στην Ελλάδα για διακοπές. Το greekκαμάκι, όπως λέει ο ίδιος, την έριξε κι αποφάσισαν από κοινού να τα παρατήσουν όλα και να μετακομίσουν στη βραχονησίδα Πλάτη. Το νησί έχει έκταση 710 στρέμματα και βρίσκεται μια ώρα από την Κάλυμνο. Ήταν μια έρημη βραχονησίδα που η οποία απόκτησε ζωή μετά την απόφαση του ζευγαριού. Για 2 χρόνια δεν είχαν ρεύμα και νερό ώσπου ένα ιστιοπλοϊκό του έδωσε μια γεννήτρια. Δεν είχαν τρόπο να συντηρήσουν τα τρόφιμα τους. Τώρα πλέον η ΔΕΗ τους τοποθέτησε φωτοβολταϊκά. «Όποτε νυστάζω κοιμάμαι κι όποτε πεινάω τρώω. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο και αυτό που έμαθα είναι ότι όσο μεγαλώνεις η ζωή μικραίνει και ότι nonewsgoodnews.Μου αρέσει να περπατάω ξυπόλητος και να πίνω το καφεδάκι μου στο καφενεδάκι που έχω φτιάξει στην βραχονησίδα. Πολλοί μου λένε ότι με ζηλεύουν γι’ αυτό που έκανε, ωστόσο κανείς δεν το τολμάει γιατί οτιδήποτε καινούργιο είναι και δύσκολο και κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί. Η διασκέδαση μου είναι η παρέα και το καλό κρασί γιατί μπορεί να πας με εκατομμύρια στα μπουζούκια και να είσαι δυστυχισμένος.»λέει ο κυρ Μιχάλης ο ψαράς.

Νίκησε η έλξη

Κάποτε έγινε ένας αγώνας μέσα του μεταξύ της γηπεδούχου «Συνήθειας» και της εκτός έδρας «Έλξης». Το αποτέλεσμα ήταν να νικήσει η Έλξη και να κάνει το μεγάλο βήμα.
Ο Κώστας Μπαϊράμηςτο 1982 έπιασε δουλεία στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας με προοπτική να πάρει κάποια στιγμή προαγωγή και να αυξηθεί και το εισόδημα του. Η ζωή του κυλούσε συμπαθητικά. Το 1987 ο Κώστα και οι φίλοι του συμμετείχε σε μια Επιτροπή Αλληλεγγύης για τον λαό της Νικαράγουα ο οποίος ήταν κατακρεουργημένος από τον εμφύλιο πόλεμο. Αυτή ήταν η αφορμή για να επισκεφθεί για πρώτη φορά την Νικαράγουα χωρίς να γνωρίζει ούτε μια λέξη στα Ισπανικά.
«Εκεί ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο. Κι όπως αποδείχτηκε αργότερα, ανακάλυψα τον δικό μου κόσμο. Στην Νικαράγουα υπήρχε ένα τελείως διαφορετικό κοινωνικό επίπεδο. Εντυπωσιάστηκα με τους ανθρώπους οι οποίοι παρόλο που δεν είχαν να φάνε χαμογελούσαν, με την ηρεμία που είχαν τα παιδιά και με το γεγονός ότι ο ένας άφηνε τον άλλο να μιλήσει και δεν τον διέκοπτε. Γύρισα στην Ελλάδα συγχυσμένος.» Μετά από λίγους μήνες ο Κώστας επέστρεψε στην Νικαράγουα ώστε να επιβεβαιώσει την αρχική του άποψη κι αυτομάτως εγκαταστάθηκε εκεί. Δεν ήξερε τη γλώσσα και με τα ελάχιστα λεφτά που είχε μαζί του άρχισε την ζωή του από την αρχή. Ήξερε ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε καμία δημιουργική προοπτική. «Η απόφαση που πήρα δεν είχε καμιά λογική ωστόσο η έλξη ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσα να αντισταθώ», μας λέει. Έζησε για δυο χρόνια μαζί με μια αγροτική οικογένεια ώστε να μάθει τη δουλειά και μετά αγόρασε ένα μικρό κομμάτι γης. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη καθώς δεν είχε λεφτά. Η σωτηρία ήρθε από την Ελλάδα και συγκεκριμένα από τους φίλους του που πήγαν στην Νικαράγουα και τον βοήθησαν οικονομικά ώστε να ανοίξει την φάρμα του και να παραμείνει στον κόσμο στον οποίο ανήκει. Η άποψη του για την Ελλάδα πλέον είναι πολύ διαφορετική. Επισκέφθηκε από τότε την πατρίδα του 4 φορές και κάθε φορά διέκρινε περισσότερη έλλειψη επικοινωνίας και δημιουργικότητας ενώ παράλληλα γίνεται όλο και πιο έντονο το φαινόμενο όλοι να παλεύουν εναντίον όλων. Ο Κώστας απέκτησε δυο κόρες και αυτό που θέλει να κάνει είναι να της φέρει στην Ελλάδα σε λίγα χρόνια ώστε οι ίδιες να αποφασίσουν σε ποιο κόσμο θέλουν να ζήσουν.

Δεν υπάρχει γενιά του φραπέ

Είναι 25 χρονών και σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ο Γιάννης Μάργαρης είναι ένας τυχερός άνθρωπος αφού μπόρεσε να συνδυάσει αυτό που σπούδασε με αυτό που θέλει. Εκείνο που τον κάνει διαφορετικό από τους περισσότερους νέους της ηλικίας του είναι ότι, ενώ μπορούσε με το επάγγελμα που σπούδασε να κερδίζει αρκετά χρήματα εκείνος επέλεξε τον δρόμο που του χάραξαν τα πολιτικά του πιστεύω. Πριν ενάμιση χρόνο μια ομάδα νέων ανθρώπων δημιούργησαν την F.A.R.M.A. Είναι μια ομάδα έμπρακτης πολιτικής αλληλεγγύης στους εξεγερμένους Ζαπατίστας στο Μεξικό. Σκοπός της είναι η δημιουργία μια υδροηλεκτρικής εγκατάστασης παραγωγής ενέργειας σε μια κοινότητας στην Τσιάπας καθώς και η περαιτέρω διάδοση του αγώνα των Ζαπατίστας. Παράλληλα κατασκευάζει μικρές αυτοσχέδιες ανεμογεννήτριες. Η παραγωγή και η χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας είναι και φιλικές για το περιβάλλον αλλά είναι και μια έμπρακτη προσπάθεια αυτονόμησης από το ενεργειακό καρτέλ που έχει επιβληθεί.
Ο Γιάννης Μάργαρης δεν θεωρεί ιδανική την κοινωνία των Ζαπατίστας καθώς όπως λέει δεν τα έχουν όλα λυμένα. Ωστόσο θεωρεί ότι και η Ελλάδα έχει την δυνατότητα να ζήσει ανάλογες στιγμές. Δηλώνει αισιόδοξος για τους νέους της Ελλάδας και λέει χαρακτηριστικά ότι δεν υπάρχει η γενιά του φραπέ. Ο λόγος που ασχολήθηκε με τους Ζαπατίστας είναι πολιτικός κι όχι φιλανθρωπικός. Όπως αναφέρει είναι οι πρώτοι που αμφισβήτησαν τον καπιταλισμό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σέβονται το περιβάλλον και ότι αναζητούν την ενεργειακή αυτονομία. Ο πιο σημαντικός λόγος που αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αγώνα των Ζαπατίστα βρίσκεται μέσα του. Είναι από τους ανθρώπους που δεν θεωρεί ευτυχία την ατομική προσπάθεια ώστε να βρει τον δρόμο προς την πληρότητα. Αντιθέτως για εκείνον ευτυχία είναι η αρμονική συμβίωση των ανθρώπων.

Ο Ζορό των Ανωγείων

Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις εγγάμων ιερέων που θα έκανε και τους άπιστους, πιστούς. Ο παπά- Αντρέας Κεφαλογιάννης γεννήθηκε και παραμένει στον τόπο του. Χειροτονήθηκε στα 19 του χρόνια αφού πρώτα είχε παντρευτεί. Έκανε 4 παιδιά και ως πατέρας γνωρίζει πολύ καλά τι θέλουν οι νέοι. Πρόκειται για τον πιο δραστήριο ιερέα της ελληνικής εκκλησιάς.
Το 2005 αποφάσισε να γίνει πρόεδρος της ποδοσφαιρική ομάδας των Ανωγείων την οποία ανέλαβε από το μηδέν και τώρα αγωνίζεται στην Δ Εθνική. Οι παίκτες τον φωνάζουν μέσα στο γήπεδο παπά- Αντρέα κι όχι πρόεδρο.
Όπως λέει κι ο ίδιος, έμαθε τα παιδιά να παίζουν μπάλα κι εκτός γηπέδου. Κάνουν σημαντικές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις με σκοπό να βοηθήσουν τους συνομήλικους τους να σπουδάσουν. Επίσης μαζεύουν λεφτά ώστε να βοηθηθούν παιδιά με ειδικές ανάγκες και το σημαντικότερο ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει και Ζορό. Κι όπως καλά θυμόμαστε, ο Ζορό είχε φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Διότι μια τόσο συντηρητική εκκλησιά δεν είναι εύκολο να δεχτεί έναν «μοντέρνο» ιερέας που είναι και πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας Εκείνος όμως είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Δεν αναζήτησε ποτέ την δημοσιότητα έστω κι αν εκείνη τον αναζητούσε. Το μόνο που προσπάθησε να κάνει και το κατάφερε, είναι να αφουγκράζεται την νεολαία. Άνοιξε μια αίθουσα υπολογιστών όπως θέλει να την αποκαλεί ο ίδιος και όχι internet café ενώ ταυτόχρονα κάνει 2 φορές τον χρόνο νυχτερινή λειτουργία για τους άντρες του χωρίου που δεν μπορούν να πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησιά. Η συμβουλή αυτού του χρήσιμου παπά για την εκκλησία προς τους νέους κληρικούς είναι να μάθουν να υπηρετούν πρώτα τους ανθρώπους και μετά τον θεό.

Ευχαριστούμε πολύ Αντιγόνη :)